Witajcie!
Dziś opowiem Wam, jak pierwszy raz byłam na 3000 m.n.p.m. No może nie licząc lotów samolotem, których trochę już było ;)
Ostatnio Łukasz miał urodziny. Skończyły mi się pomysły na prezenty urodzinowe już dawno temu, nigdy nie wiadomo, co mu kupić. Pomyślałam więc, że może zamiast coś mu kupić, powinnam gdzieś go zabrać? I jak pomyślałam, tak zrobiłam. A na cel wybrałam lodowiec Titlis.
Dlaczego? Bo po pierwsze, nigdy nie byliśmy na lodowcu. Po drugie, nigdy nie byliśmy tak wysoko. Po trzecie, fajnie byłoby zobaczyć już śnieg.
Nie wiem, czy wiecie, ale w Szwajcarii znajduje się kilkadziesiąt alpejskich szczytów sięgających ponad 4 000 m.n.p.m, nie wspominając nawet o tych, które mają ponad 3 000 m. Trudno się jednak temu dziwić, skoro jakoś 60% kraju to góry - głównie Alpy właśnie. Zdecydowanie jestem skłonna w to uwierzyć, nawet taki Zurych to pagórek za pagórkiem. I chociaż wcale długo tu jeszcze nie jestem, bez wątpliwośći mogę powiedzieć, że Szwajcaria to zdecydowanie 'kraj tysiąca gór i jezior'.
Ale wracają do naszego lodowca Titlis, to znajduje się on w Alpach Berneńskich w kantonie Obwalden. Titlis sięga 3 238 m. Kolejkami można wjechać na 3 020 m. Najlepiej wyruszyć z Engelbergu (tak, tak, tutaj jest skocznia).
Nasz dzień zaczął się całkiem przyzwoicie, mimo pochmurnej pogody w Zurychu, prognozy dla Engelbergu były całkiem znośne, do późnego popołudnia bezchmurnie. Dodatkowo można zawsze sprawdzić kamerę na żywo na stronie interentowej lodowca, aby wiedzieć na pewno, jakie warunki panuą w tym momencie na górze. Wszystko posprawdzaliśmy, ubraliśmy się bardzo ciepło (pierwszy raz w tym roku) i zaopatrzeni w termos z herbatą i aparat wyruszyliśmy do Engelbergu. Engelberg powitał nas pięknymi widokami i piękną pogodą.
Zaparkowaliśmy auto (5 Fr./dzień), sprawdziliśmy ostatni raz kamery na szczycie (było słonecznie) i poszliśmy kupić bilety.
Podróż kolejkami na stację Titlis i z powrotem: 89 Fr. Po zakupie biletów podekscytowani wsiedliśmy do wagonika, którym mieliśmy przejechać pierwszy odcinek. Widoki byly świetne, chociaż parę razy obleciał mnie strach, gdy byliśmy tak wysoko w tym małym wagoniku. Ale widoki były tego warte.
Pierwszy przystanek na jakim można wysiąść to przystanek nad Jeziorem Trübsee. My jednak zdecydowliśmy, że wysiądziemy tu raczej w drodze powrotnej. Nie oznacza to jednak, że nie mogliśmy się nacieszyć widokiem jezora - z kolejki linowej widok był niesamowity!
Przejażdżka trwała jakieś 15 minut. Po tym czasie dojechaliśmy do stacji przedostatniej i tutaj było już mroźnie i sniegowo... i niestety bardzo pochmurnie. W czasie gdy wjeżdżaliśmy na górę przyszly chumury i szczelnie opatuliły szczyt. No trudno, chmury nie chmury, trzeba było kontynuować. Ostatni odcinek pokonuje się pierwszą na świecie obrotową kolejką linową.
Wagoniki obracają się o 360 stopni dając widok na pełną górską panoromę. Za pewne piękną, gdy jest piękna pogoda. Bo jak nie ma, to widzi się tylko to:
Dotarliśmy wreszcie na szczyt, a tam dalej chmury. Błądziliśmy jak dzieci we mgle, co było też dość niecodziennym przeżyciem. Panowała taka atmosfera grozy i wielkiej niewiadomej w odległości 5 cm od czubka nosa ;)
A tak na serio, to postanowiliśmy się nie przejmować pogodą i skorzystać z atrakcji znajdujących się na lodowcu. Zawsze też można liczyć na azjatyckich turystów, którzy niezawodnie poprawiają humor - jak jedna laska w szpilkach. Powtarzam - w SZPILKACH na LODOWCU na TRZECH TYSIĄCACH metrów. Ja wiem, że i na Snieżce się takie akcje mogą trafić, jednak biorąc pod uwagę jak ślisko było na Titlisie, to jednak zrobiło to mnie jeszcze bardziej piorunujące wrażenie...'Pani Szpilka' pokonała dużą część scieżek na lodowcu na tyłku... Wracając jednak do stałych atrakcji, to można przejść się lodowcową jaskinią:
Można też przejść się najwyżej położonym mostem wiszącym w Europie. Przez warunki pogodowe nie widzieliśmy co jest pod nami (może i dobrze, bo chyba nie było pod nami niczego w odległości kilkuset metrów?). Mimo to przechadzka po moście wciąż była czymś niezapomnianym, szczególnie gdy most zaczynał się bujać pod wpływem wiatru.
Można też było przejechać się kolejką - wyciagiem z otwartymi wagonikami-krzesełkami nad przepaścią (Ice Flyer). Tu znowu chwała chmurą, że przepaści nie widzieliśmy. Za to strasznie zmarzliśmy.
A jakby atrakcji było Wam wciąż za mało, to zawsze można zrobić zakupy. Można się zaopatrzyć w czekoladę albo zegarek (najwyżej położony sklep z zegarkami). SERIO. Prawie na każdym szczycie w Szwajcarii znajduje się ponoć sklep z czekoladą. Biznes to biznes, nie bez przyczyny są tacy bogaci!
Podsumowując: nie było źle, chociaż widoki powinny być raczej takie:
Fotki z windy, hehe.
Pomyślałam sobie, że fajnie może byłoby się tu wybrać jeszcze raz przy lepszej pogodzie. Zaraz potem pomyślałam jednak - kurde, przecież tu jest tyle szczytów do zdobycia, że nie ma czasu, aby dwa razy odwiedzać to samo miejsce. Tak więc Titlis zaliczony, 3 000 m.n.p.m. zaliczone. Można wracać do domu i snuć kolejne plany.
Anna
